Al een dag na
aankomst in Manila krijgen wij onze vuurdoop in het verkeer van Manila: met de
huurauto van het vliegveld naar het gasthuis. Maar een klein stukje en de route
is duidelijk. Het is niet rustiger of anders dan gisteravond, maar gelukkig is
het nu licht. We hebben onze twee paar ogen hard nodig en houden onze adem een
paar keer in. Het gaat waarrempel goed, maar dat is mede te danken aan het feit
dat we gewoon maar mondjesmaat vooruit gaan. Naast Johns fantastische en kalme
rijkunsten natuurlijk.
De eerste rit
van onze rondreis door Luzon is naar Tagaytay bij Lake Taal, een meer zo’n 70
km ten zuiden van Manila. Het lijkt een duidelijke route, deels over de
snelweg. Dat gaat ook hartstikke goed; de kwaliteit van de weg is prima en het
is lekker rustig. Maar we moeten er een keer af en dan rijden we over
hoofdwegen. We ervaren dat hoofdwegen in de Filipijnen net zoiets zijn als
woonerven in Nederland. Alle verkeer (maar dan ook echt alles…) maakt er
gebruik van, de gemiddelde snelheid is 30 km per uur en in de verschillende
stadjes is de chaos compleet en bestaan er geen regels. Het is af en toe echt
peentjes zweten en ogen tekort komen. Over een ritje van 50 minuten rijden wij
op deze manier ruim twee uur.
Tagaytay en het
17 km zuidelijker gelegen dorp Talisay zijn uitvalsbasis voor boottochten naar
Taal Island, dat in het meer ligt. Het eiland is een kleine, maar gevaarlijke vulkaan
met een kratermeer, waar een stevige klim naartoe te maken is. Onze intenties
zijn goed, maar of het nu smog, of bewolking of gewoon geen heldere dag is: het
zicht op het eiland is niet goed en daardoor vergaat eigenlijke onze lust om de
oversteek te maken. Toegegeven: het warme, klamme weer nodigt ook niet uit voor
een stevige klim. We doen het met de uitzichten vanuit het hoger gelegen
Tagaytay en aan het water in Talisay.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten